De laatste kilometers..

3 juli 2016 - Santiago, Chili

Vanaf Lima zijn we via de Pan-American weer naar Arequipa gereden om onze achtergelaten slaapspullen op te pikken. Het is een levensdoel van velen, de Pan-American rijden van Alaska naar Zuid-Chili, maar als het aan ons ligt zijn dit de saaiste stukken weg die we gereden hebben de afgelopen maanden. In Arequipa krijgt de auto zijn onderhoud, zetten we ons bed weer in elkaar en kijkt de dokter nog even snel naar Dianne haar vinger, die gelukkig niet gebroken blijkt. Het plan was om via midden Bolivia naar de Salar de Uyuni te rijden, maar door hardnekkige en onvoorspelbare wegblokkades besluiten we via Chili te gaan. In Arica spenderen we twee heerlijke dagen met de banden en voeten in het zandstrand, waarschijnlijk is dit een van de laatste plekken waar het weer nog lekker is. Nabij Calama bezoeken we de grootste kopermijn ter wereld en rijden vervolgens richting Bolivia. Op hoogte slapen we met verschillende lagen kleding om ons te weren tegen de vorst buiten. Via Uyuni rijden we haar salar, zoutvlakte, op. Afgezien van de spoorvorming is de zoutvlakte geweldig wit, enorm groot en bovendien een uitstekende ondergrond om lekker op te crossen! In deze tijd van het jaar staat er weinig water waardoor je praktisch overal kan rijden. Meer dan een uur rijden we over zout voor we bij het eiland komen waar we de nacht doorbrengen. Met het meegenomen hout maken we een vuur en genieten we van de soms oneindig lijkende weidsheid en de doodse stilte. Misschien wel de mooiste plek waar we geslapen hebben. De wind valt op onze plek mee, ook als we de morgen erna de zon op zien komen. We rijden terug richting Uyuni waar de auto wordt ontdaan van het zout.

Nog dezelfde dag beginnen we met de ontdekking van het volgende hoogtepunt in Bolivia, de lagunas route. Deze route van Uyuni naar San Pedro de Atacama in Chili staat bekend om zijn hoogte (4000-5000m), de geweldige landschappen en last but not least de barslechte wegen. De route maakt de verwachtingen meer dan waar. De weg, of wat daarvoor door moet gaan, bestaat uit enorme stenen, dikke kuilen en als je mazzel hebt het geweldige washboard. De Lagunas (meren) zijn stuk voor stuk prachtig en zijn steeds anders van kleur. We zijn erg blij met ons eigen vervoer, want de touroperators parkeren hun landcruisers op de minst noemenswaardige plekken om massaal te lunchen. Wij slapen naast een kleine verstopte Laguna waar de Flamingos 's nachts vastvriezen in het meer. Het scheelt niet veel of ook wij vriezen vast in ons bed. De dag erna rijden we verder tussen geweldig gekleurde bergen door. We rijden inmiddels dwars door woestijnzand, maar door het vele voorgaande verkeer is ook dit een grote wasbordbaan. Vlak voordat we bij de plek zijn waar we willen staan parkeer ik de auto vrij amateuristisch op een zandheuvel en zo komt de schep ook nog van pas. De volgende ochtend bezoeken we bij zonsopkomst wat geisers en halen we alvast onze douanestempel bij een mijn, gelegen boven de 5000 meter.  We rijden Bolivia voor nu definitief uit en nemen in San Pedro de Atacama een verdiende en broodnodige douche.

Vanaf San Pedro de Atacama steken we de grens over naar Argentinië. Ook deze pas is weer geweldig om te zien. In Argentinië bezoeken we de 14-kleurige berg en slapen we in een echt wildwest-achtig landschap. Via de Ruta 40 (die hier mooier is dan de Pan-Am!) rijden we door San Salvador de Jujuy en Salta. Opeens verandert de weg in een soort fietspad en rijden we door een soort cloudforest. Die oneindige variatie in landschappen is misschien wel het mooiste aan Zuid-Amerika, je kan in een dag woestijn, hoogvlakte en jungle zien als je wilt. Na de cloudforest rijden we heel toepasselijk door een wolk weer een hoogvlaktelandschap in. De dagen erna rijden we via de wijnstad Cafayate en het gezellige Santa Maria naar het zuiden. In Santa Maria wonen we een dorpsfeest bij waar de verschillende oorspronkelijke bewoners van het gebied het begin van het nieuwe zonnejaar vieren. Erg leuk om te zien, al duurt het stuk dusdanig lang dat zelfs de jongeren die het uitvoeren een voor een afhaken. Rond San Juan doen we twee korte wijntoertjes inclusief proeverij natuurlijk. In Mendoza zijn we voornamelijk op zoek naar sneeuwkettingen om de pas naar Santiago over te kunnen steken. Uiteindelijk wordt hier niet naar gevraagd, maar better safe than sorry. In de pas is goed te zien waarom deze soms dichtgaat want naast de weg ligt de sneeuw soms metersdik.

In Santiago eindigt onze reis met de auto. Via internet hebben we de auto al eerder vergeven aan een Australisch stel. Helemaal vanzelf ging het verkopen helaas niet, want op de allerlaatste dag hebben we nog een olielek geconstateerd. Op het moment van schrijven staat de auto nog bij de garage, maar het lek is gevonden en de auto is een paar dagen terug papiertechnisch toch verkocht. Ook dit gaat in een land als Chili niet vanzelf omdat het nogal moeilijk schijnt te zijn om een naam goed te verwerken in de computer. Een van de weinige dingen die we niet zullen missen aan Zuid-Amerika zullen we maar zeggen. Samen met onze kopers zijn we een dagje terug geweest naar het kleurige Valparaiso en de rest van onze tijd gaat naar de voorbereidingen voor Cuba! De komende 3 weken gaan we even vakantievieren met dikke sigaren (not), rum(not), oude auto's en tropische temperaturen.

Tot het volgende en laatste blog en groetjes vanuit Santiago!

3 Reacties

  1. Dora:
    4 juli 2016
    Dank jullie voor weer een fantastisch verhaal van jullie belevenissen.
    Heel veel plezier in Cuba.
  2. Gerhard en Wilma:
    5 juli 2016
    Heerlijk om weer te lezen wat jullie allemaal doen. De verhalen zullen we missen maar we zijn blij dat jullie straks weer thuis zijn !!!
    Voor nu nog lekker genieten op Cuba!
  3. Ina warntjes:
    31 juli 2016
    Genoten van jullie reis verhalen. Wat n belevenissen ,echt geweldig. Goede thuis reis. En vast ook fijn jullie familie weer te zien, gr