Hasta el fin del mundo

En dan zijn we alweer een maand verder.. Waar we dachten in 4 weken makkelijk naar het zuidelijkste puntje te kunnen rijden, zijn dat er ruim 6 geworden. Maar niet voor niks: wat is het mooi en wat valt er onderweg veel te zien. Voor degene die vooruit scrollt en denkt jemig, moet ik dat allemaal verstouwen, goed nieuws: Thomas heeft voor jullie een aantal foto's en filmpjes op chronologische volgorde gezet met een muziekje eronder (onder Video's). Zo krijg je in 4 minuten misschien toch een beetje een beeld van wat we gedaan en gezien hebben. Voor degenen die wel van lezen houden: 

Als we in Cochrane aankomen en langsgaan bij de Registro Civil, blijken onze eigendomspapieren nog niet klaar te zijn. Niet dat we anders hadden verwacht, er staan maximaal 30 dagen voor en er zijn nu nog maar 28 dagen voorbij. We rijden dus eerst op ons dooie gemakje de Carretera Austral uit. We moeten een stukje met een veerboot maar komen aan als de laatste boot net weg is, dus blijven we er maar slapen. We zijn gelukkig niet alleen, een Frans stel dat op een tandem door Zuid-Amerika fietst komt er gezellig bij. Na de veerboot de volgende ochtend is het nog een paar uur langs besneeuwde bergtoppen en condors tot aan Villa O'Higgins. Hier maken we een mooie wandeling en rijden naar het eindpunt van de Carretera Austral, waar je alleen te voet met een veerboot verder kunt die naar Argentinië vaart. De auto bevalt ons prima dus we keren maar weer om en leggen het stuk naar Cochrane nog een keer af. We zitten inmiddels over de 30 dagen en warempel, de papieren zijn klaar. Even printen, plastificeren en op naar de grens. We rijden door de Paso Roballos naar een klein grenskantoortje, waar een handjevol auto's per dag langskomen. De grensbeambte (die er slaapt en om de 40 dagen naar huis mag) is dan ook ontzettend blij met ons als bezoekers en vraagt honderduit over Nederland.

De Paso is een van de mooiste stukken tot dan toe. Een kronkelend gravelweggetje door steppelandschap met rotspartijen in alle kleuren. We zien veel dieren die we nog niet eerder hadden gezien. Guanaco's (soort lama), gordeldieren, flamingo's en allerlei soorten roofvogels. De grensovergang verloopt gelukkig probleemloos en dan rijden we in Argentinië, waar de paso nog een stuk doorloopt. We slapen aan een prachtig meer en rijden dan door naar de beroemde Ruta 40, die langs de hele westkant van Argentinië loopt. Via het slaperige Gobernador Gregores rijden we naar het zuiden en gaan ter hoogte van El Chaltén van de Ruta 40 af. Vanuit de verte zie je de rotspartijen waar het stadje zo bekend om is al liggen en dat geeft prachtige plaatjes. We staan nog maar net op een parkeerplaats als naast ons het raampje van een camper wordt opengeschoven en hard lachend wordt geconstateerd dat we naast een ander Nederlands stel met Chileense auto zijn gaan staan. We mogen gezellig bij Joost en Greta in de camper en daar zijn we blij mee, want het is  's avonds en 's ochtends KOUD. We lopen een dag naar het prachtige Fitz Roy en terug naar El Pilar, waarvandaan we al liftend terugkomen bij onze eigen auto (gaat er geen bus? OEPS.) Lifters zien we deze weken trouwens ontzettend veel, zowel buitenlanders als Chileense/Argentijnse jongeren. Veel mensen rijden hier met een pick-up, dus dan is een lift ook snel aangeboden. Het echt basic kamperen (met backpack, tent, matje, slaapzak en klein gaspitje) is ontzettend populair onder jongeren. Grappig om te zien hoe dat zo anders is dan bij ons in Nederland. Van El Chaltén rijden we naar El Calafate, waar we Joost en Greta weer ontmoeten. Samen spenderen we een mooie zonnige dag bij de Perito Moreno gletsjer. We blijven uren zitten kijken en luisteren, de gletsjer beweegt voortdurend een klein beetje. Dit zorgt ervoor dat er constant op verschillende plekken stukken ijs afbreken en dat geeft weer gekke geluiden. In het filmpje zie je een stuk ijs afbreken (credits voor Thomas die op tijd was). Mocht je het gaan kijken, bedenk dan dat dat 'stukje' ijs zo'n 30 meter hoog is. Na de gletsjer nemen we afscheid van Joost en Greta. Zij willen door naar het zuiden, wij eerst naar nationaal park Torres del Paine in Chili, waarschijnlijk het bekendste nationaal park. Het park vinden we allebei meteen prachtig. Qua landschap doet het sterk aan Schotland denken, lekker ruig. Op onze eerste dag in het park lopen we naar de stenen 'torens' waarnaar het park is vernoemd. De wandeling is vergelijkbaar aan die bij Fitz Roy, maar we merken wel dat we nog niet echt geoefende wandelaars zijn. 22 kilometer steil bergop/bergaf is net even teveel. De torens zijn mooi, maar na Fitz Roy en zo'n pittige wandeling vallen ze een beetje tegen. En dan moet je nog terug.. Na een dag rust en wat rondrijden in het park wagen we ons aan een andere lange wandeling, naar de Grey gletsjer (23km). Omhoog en omlaag worden iets meer afgewisseld en de wandeling zelf is gelukkig ook prachtig. In Torres del Paine maken we voor het eerst kennis met meneer Wind, die ons tot op heden nog achtervolgt. Het waait er zo hard dat je de deur van de auto amper open krijgt. Ze voorspellen slecht weer, dus we besluiten het park te verlaten en naar Puerto Natales te rijden.

De volgende dag lopen we daar bijna Kiera ondersteboven, een Australische die in Santiago bij ons in huis 'woonde' en met vriend Matt een whiskeystokerij wil opzetten in Chili. Hun oog was hiervoor gevallen op Puerto Natales. Super toevallig! We spreken af om 's middags koffie te gaan drinken. We rijden door naar Punta Arenas, waar we boodschappen inslaan (Zuid-Argentinië is DUUR). Dan moeten we een stukje terug omhoog. We spenderen een middag in het prachtige vulkanische park Pali Aike, waar we de enige bezoekers zijn. Met de ferry maken we de oversteek naar het Chileense deel van Tierra del Fuego, oftewel Vuurland. Ze hadden het beter Tierra del Hielo (Ijsland, maar dat bestaat natuurlijk al) of Tierra del Viento (Windland) kunnen noemen, uitleg denk ik niet nodig. Het landschap is steppe-achtig en de dieren die we zien horen daar ook bij. We wildkamperen vrijwel altijd. Zo kom je op de meest prachtige plekjes terecht. De campings zijn basic en liggen vaak midden in een stad of dorp. Zonde! En eenzaam is het niet. Als er geen andere overlanders of locals in de buurt staan, krijgen we wel bezoek van vossen, paarden of grote roofvogels. De eerste keer vossen was wel even schrikken, maar meer dan een beetje rondcirkelen doen ze niet. Op dit stukje Tierra del Fuego bezoeken we een nationaal park met wel heel bijzondere bewoners: koningspinguïns! We mogen van een afstandje kijken naar een grote groep pinguïns die rondwaggelen en hun jongen voeren (door eerder opgegeten en half verteerde visjes op te hoesten en in de snavel van hun jong te spugen - eet smakelijk). Wat een mooie beesten om te zien.

Tierra del Fuego is verdeeld over Chili en Argentinië, dus moesten we maar weer de grens over. Inmiddels hebben we allebei 4 pagina's vol stempels van alleen deze landen, haha. Het stuk Ruta 3 tot aan het zuiden is vrij saai, plat en droge graspolletjes/struikjes zo ver je kunt kijken. Totdat we ter hoogte van Ushuaia komen: opeens allemaal besneeuwde bergen. We rijden eerst naar het oosten, waar we een dag en nacht rondrijden/blijven bij het prachtige gebied rondom Estancia Harberton. We kunnen Puerto Williams aan de overkant van het water zien liggen. Puerto Williams (Chili) en Ushuaia (Argentinië) maken een beetje ruzie om wie nou het recht heeft op de titel 'zuidelijkste stad van de wereld'. Aangezien je Puerto Williams alleen met een veerboot kunt bereiken die meer dan 100 euro pp kost, houden wij het voor het gemak maar op Ushuaia. De stad zelf is weinig bijzonder, maar het vlakbij gelegen nationaal park Tierra del Fuego is wel erg mooi. We blijven er drie dagen en maken verschillende wandelingen. Eentje voert langs een grote beverdam. We zijn allebei onder de indruk, hoe kunnen zulke kleine beesten nou zo'n gigantische dam bouwen? Misschien leuk om te weten: Vlak na de tweede wereldoorlog vond iemand het een goed idee om ruim 40 beverpaartjes op Tierra del Fuego te plaatsen. Aangezien ze daar prima kunnen overleven en geen natuurlijke vijanden hebben, kun je wel raden hoe dat afliep.. De bomen in Tierra del Fuego herstellen zich niet als ze eenmaal zijn afgeknaagd. Het landschap rondom riviertjes is dan ook drastisch veranderd. Ze zijn druk bezig om de hoeveelheid bevers weer onder controle te krijgen, maar stuiten daarbij natuurlijk op verzet van de dierenrechtenorganisaties. En wat is dan wijsheid? We slapen in het park en kunnen 's avonds als er niemand meer is terug naar de beverdam. En daar zijn ze dan, een beetje aan het rondpeddelen, al takjes knagend en met hun platte staart op het water meppend. Superleuk om te zien! Na drie dagen hebben we het wel gehad met de enorme kou 's avonds en wind overdag en rijden we terug naar Ushuaia, vanwaar we langs de oostkust van Argentinië omhoog gaan rijden. Inmiddels zijn we stiekem alweer anderhalve week verder en is het gelukkig weer lekker warm. Maar daarover later meer :). 

Vrolijk Pasen allemaal! 

Liefs