Noventa y cinco. Lleno, por favor.

Hola, buenas!

Inmiddels zijn we alweer bijna drie weken onderweg, tijd voor een update :).

Het bouwen van een platform in de auto ging vrij vlot, maar Thomas wist dan ook van tevoren al tot op de plek van de schroefjes nauwkeurig hoe hij het wilde hebben. In de tuin van het huis waar we verbleven hadden we alle ruimte en we hadden via internet iemand gevonden van wie we in ruil voor bier het gereedschap mochten gebruiken. Diezelfde jongen had nog allerlei tips; zo hebben we op zijn aanraden voor vertrek nog een anti-diefstalapparaatje in de auto laten zetten. De auto start niet voordat je een bepaalde combinatie van knopjes in hebt gedrukt. Ze kunnen dus anders gezegd de ramen inslaan en alles meenemen wat erin ligt, maar de auto krijgen ze niet. Na wat propwerk zaten alle spullen in de auto en konden we afscheid nemen van alle mensen met wie we drie weken het huis hadden gedeeld. Met een beetje mazzel kunnen we er tegen het eind van onze reis weer terecht, wat een fijne plek.

Dan ein-de-lijk Santiago uit. Het was absoluut geen straf om daar drie weken te zitten, met zijn stoplichtacrobaten, vrouwen op plateauzolen, fijne sfeertje en lekker weertje. We komen er dan ook gelukkig nog twee keer terug. De tank volgooien, de eerste van vele tolpoortjes door en de snelweg op: op naar het zuiden! We rijden niet ver en slapen op een camping in een prachtig nationaal park. Als je Chili op de kaart bekijkt, zul je zien dat de nationale parken hier ongeveer aan elkaar geplakt zitten. Het landschap doet ons aan Frankrijk denken, maar dan met cactussen en grote (roof)vogels. In de auto slapen is eerst wel een beetje vreemd. De dagen erna dalen we steeds verder af en rijden we via Parque Nacional Siete Tazas het merengebied in. Heuvelige weggetjes om prachtige, grote blauwe meren. Het is hier zomervakantie (januari-februari) en Chilenen houden erg van kamperen, dus ontstaan op veel plekken onofficiële campings. Ontzettend veel jongeren trekken al liftend met rugzak en kampeerspullen door het land en de gezinnen en ouderen doen dit met de auto. Veel campings zijn erg eenvoudig, vaak een veld met een toiletgebouw bij een huis. We wildkamperen ook veel en vinden hiervoor prachtige plekken, vaak aan het water. Via Valdivia en Puerto Montt rijden we een aantal dagen over het mooie, heuvelige eiland Chiloë. We slapen aan zee, helpen een Chileens stel met het uitgraven van hun auto en zien van een afstandje de Humboldt-pinguïns die vlakbij de kust leven. De dag dat we van Chiloë weggaan begint het te regenen en sindsdien is het geen dag meer helemaal droog geweest. Bij Cochamo stoppen we voor een tweedaagse wandeling (hike of trekking, zoals de meeste andere reizigers zeggen. Maar volgens mij is het hetzelfde?). Het heeft de afgelopen dagen flink geregend en als we gaan lopen doet het dat helaas nog steeds. De paden zijn veranderd in een dikke blubzooi. We worstelen ons een weg naar het eindpunt, een vallei omringd door prachtige rotsbergen, waar we in ons tentje een niet zo geslaagde nacht doorbrengen op veel te dunne matjes. Alle Chilenen zie je met die dingen lopen, maar het ligt voor geen meter.. Misschien helpt het om iets meer vet op de ribben te hebben. Wat de Chilenen wel krijgen, van de bergen suiker die ze hier wegwerken. Ze zeggen het zelf: als het niet zoet is, is het niet Chileens. En ik maar denken dat ik erg was..

In Hornopirén moeten we ruim 24 uur in de rij wachten op een ferry. Met prachtig uitzicht, dat wel. En het heeft ook wel weer wat, al die mensen die op straat koken, de (af)was doen en tentjes opzetten. Als we twee meren zijn overgestoken stoppen we boven Chaitén op een verlaten rotsstrandje, waar we een paar meter uit de kust een grote groep dolfijnen zien zwemmen. Zo gaaf! Helaas regent het (weer), dus blijven we er maar niet overnachten. Via Parque Nacional Queulat met zijn gigantische hangende gletsjer rijden we naar Coyhaique, de enige redelijke plaats aan de Carretera Austral. Hier slapen we op het terrein van een prachtig houten hostel waar we gebruik mogen maken van de houtgestookte hot tub. Joepie J. Dan via Cerro Castillo en Puerto Tranquilo naar de San Rafaël-gletsjer, die zo gigantisch is dat we er maar een klein stukje van kunnen zien. Langs het Lago General Carrera rijden we naar beneden, een meer dat zo blauw is dat je ogen er haast pijn van doen als de zon erop schijnt. Aan de al even blauwe Rio Baker vinden we een mooie plek, en daar zitten we nu twee dagen.

Het slapen in de auto bevalt ons allebei inmiddels prima. Na wat oefening kruipen we er ’s avonds nu redelijk snel in. Na een week hebben we van de Chilenen afgekeken dat we een grillplaat moesten kopen, dus als het droog is kunnen we ’s avonds een vuurtje maken en hierop koken en – niet onbelangrijk – marshmallows roosteren. Thomas is helemaal in zijn element als hij een fikkie mag stoken (hij is terwijl ik dit tik met houtjes in de weer) en ik vind de omgeving afstruinen naar brandhout ook geen straf.

We rijden nu voortdurend tussen de bergen door, dus het weer is erg wisselvallig. ’s Avonds en ’s ochtends is het erg koud. We rijden nu de Carretera Austral, een weg van meer dan 1000 kilometer lang, die voor het grootste deel nog onverhard is. Nog, want ze zijn van plan hem te asfalteren. Hier hadden we erg naar uitgekeken, en terecht. Het is prachtig. Het landschap verandert ongeveer met elke bocht. Indrukwekkende bergen met prehistorische ijskappen, gletsjers, droge heuvels of juist groene bergen. We nemen her en der zijwegen en lopen veel, daar vraagt de omgeving ook wel om. De komende dagen hopen we bij een Registro Civil onze padron op te kunnen halen, het eigendomspapiertje van de auto. Hiermee kunnen we de grens over, zodat we in Argentinië verder naar beneden kunnen rijden.

Thomas heeft hier beneden voor jullie (en stiekem voor onszelf) nog wat getallen op een rijtje gezet.

Liefs!

 

Stat attack!
Kilometers gehobbeld:                                                         3599           
Aantal keren ‘Noventa y cinco. Lleno, por favor’ gezegd:         16
Aantal lekke banden:                                                           0
Nationale parken betreden:                                                   9
Wildcamp / camping ratio:                                                   12/6
Marshmallows geroosterd:                                                   36