Pampa's, Pinguins en Water

Waar waren we gebleven? Vanaf Ushuaia zijn we via de Argentijnse oostkust omhoog gaan rijden. Hier en daar werden we opgehouden door lokale wegblokkades als protest tegen de huidige president van Argentinië. De eerste steden die je vanaf het zuiden tegenkomt zijn niet heel bijzonder. Wat wel bijzonder is, is om überhaupt een stad tegen te komen. De Patagonische pampa's zijn droog en winderig, maar de enorme leegtes en vergezichten maken het een belevenis om doorheen te rijden. Langs de kust rijden we verscheidene malen richting zee om pinguïn- en zeeleeuwkolonies te bekijken. Soms tref je dan 12.000 Magellaan pinguinparen aan in een nationaal park, en soms vind je een troep zeeleeuwen net buiten de stad naast een plaatselijke parkeerplaats aan zee. Erg leuk om dit zeeleven in het wild te kunnen bekijken, al is het soms jammer om te zien hoe extreem veel rotzooi de Argentijnen de natuur in bonjouren. Onze Argentijnse oostkusttrip eindigt bij Peninsular Valdes, een schiereiland dat bekent staat om pinguïns, zee-olifanten, zeeleeuwen, orca's en in het bijzonder Walvissen. Hoewel we er niet in het goede seizoen zijn om walvissen te spotten zien we er wel orca's, zeeolifanten en zeeleeuwen. Een mooie score, maar de realiteit blijft voor onze een beetje achter bij de verwachtingen omdat we eerder al veel dieren op mooiere, afgelegenere en vooral minder toeristische plekken hebben kunnen bekijken.

Na Peninsular Valdes rijden we door het droge Argentijns Patagonië richting West-Argentinië. Op mijn verjaardag brengen we een bezoek aan het door Wales beïnvloedde Gaiman, waar we een gebakje eten en 's avonds uit eten gaan. Het is dat je geen Pampa's hebt in Wales, maar anders zou je je er best in Groot-Brittanie kunnen wanen. Via een dirtroad door een geweldige valei bereiken we de voet van de Andes weer. Vooral ik ben erg blij om weer bergen te zien met als bijkomend voordeel: hout om vuurtjes mee te stoken. Deze regio van Argentinie is het meest toeristische en de reden is niet moeilijke te achterhalen. Rond El Bolson en Bariloche heb je geweldige meren, bergen en enorm veel mogelijkheden tot hiken en andere outdooractiviteiten. Keerzijde is dat er weinig land beschikbaar is om te wildkamperen en dus slapen we bij een tankstation en bakken we een megapizza op een van de vele campings in de omgeving. In een nationaal park aan een meer ontmoeten we een Duits stel waarmee we veel autokoop-ervaringen delen. Door de Guardaparque en zijn collega worden we vriendelijk verzocht om op deze plek niet te overnachten en dus gaat de speurtocht naar een slaapplek die nacht verder. Net boven het zevenmerengebied, zoals deze regio heet, rijden we richting een vulkaan vanwaar je 8 andere vulkanen in de regio kan zien. We kunnen met onze 4x4 tot op de top van de vulkaan rijden en hebben, ondanks dat we maar 7 vulkanen tellen, een geweldig uitzicht. Twee gigantische condors maken het beeld met hun zweefvliegkunsten alleen maar mooier.

Omdat we twee dagen later in Santiago moeten zijn en geen idee hebben wat we in Argentinië nog willen zien besluiten we vrij impulsief de grens naar Chili nog over te gaan. De Argentijnse grensbewaker hoopt in een bijna wanhopige zoektocht drugs in onze auto te vinden, maar het enige dat ze ons af kunnen nemen zijn onze mooie brandhout-boomstammetjes. (Iets met bang voor verspreiding van ongedierte in het hout) Via de Chileense westkust rijden we verder richting het noorden. In Lota worden mijn wandelschoenen 's nachts onder de auto weg gestolen en na aangifte te hebben gedaan doen we een tour door een oude Kolenmijn. Interessant om te zien, en het doet je beseffen dat kantoorwerk zo gek nog niet is. Als we in Santiago aankomen beginnen we onze to do-lijst af te werken. Nieuwe wandelschoenen, nieuwe autobanden, gas om op te koken en onderhoud aan de auto. We couchsurfen twee dagen bij Jorge in zijn appartement, dat voor ons aanvoelt als een luxe hotel. Overdag werkt hij en hebben wij genoeg te doen en 's avonds eten we samen. Santiago voelt ergens een beetje als thuis omdat we er al eerder 3 weken hebben doorgebracht, al zijn het drukke verkeer en het eenrichtingswegdoolhof nog even verschrikkelijk.

Met nieuw rubber verlaten we Santiago op weg naar Valparaiso. Net als veel andere Chileense steden klinkt 'Valparaiso' trouwens geweldig als het wordt uitgesproken door een echte Chileen. In Valparaiso doen we een tour door de de nauwe straatjes. Valparaiso is gebouwd op 43 heuvels en elk huis, elke straat en elke trap is voorzien van een likje verf of bedekt onder meestal kleurrijke street-art. Zonder echte highlights is het toch een stad waar je je zo meerdere dagen zou kunnen vermaken. In de streek ten noorden van Valparaiso, rond La Serena en Vicuña bezoeken we 's avonds een van de vele astronomie observatoria in deze streek. Door het doorgaans heldere weer, de hoge bergen en de weinige lichtvervuiling staan in deze streek een aantal van 's werelds grootste telescopen. Binnen no time worden we op veel aanwezige sterrenbeelden en planeten gewezen. De bekenden sterrenbeelden van de altijd dubbelzinnige horoscopen, het kruis van het zuiden (alleen zichtbaar op het zuidelijk halfrond) en een hond en oud vrouwtje, bestaande uit respectievelijk 3 en 1 ster. Net iets minder vernieuwend is de Pisco (soort Chileens/Peruviaanse wijn) tour de dag erna, de proeverij is het meest leerzaam. Vanaf Copiapo, weer een paar honderd kilometer noordelijker, gaan we voor het eerst echt de hoogte in richting het nationaal park Nevado de tres cruces. We nemen de zuidelijke route en komen er na 150km bergwegen achter dat we A: onvoldoende benzine mee hebben en B: niet zomaar door een private mijn mogen rijden. Terug richting Copiapo zijn we blij weer iets omlaag te gaan, 4500m hoogte maakt toch ietsje duizelig. Via de noordelijke route rijden we een dag later alsnog naar het nationale park dat erg afgelegen is voorzien van geweldig kleurrijke bergen en een kleine zoutvlakte. 

Via de San Jose mijn rijden we steeds verder door de Atacamewoestijn en bereikten we een paar dagen terug Antofagasta. Het wildkamperen bevalt nog steeds uitstekend, en de grote leegtes in het landschap laten het goed toe. Wel is het hier in het noorden lastig om water te vinden voor het wassen van kleding en de afwas en is het een klein wonder als je ergens (zoals nu!) een paar bomen vindt. Het is ongelooflijk hoeveel verschillende landschappen een land als Chili bevat. We zitten dan wel weer 5000 kilometer noordelijker dan een paar weken terug, we vinden hier nog steeds dezelfde Liders (Chileense wallmart) en Copecs (benzinestations). Onze plannen wijzigen constant, maar zoals het nu lijkt rijden we de komende week nog door Noord-Chili en gaan we daarna via Noord-west Bolivia naar Zuid-Peru waar Dianne haar ouders begin mei heen komen. Heel benieuwd wat nieuwe landen en culturen ons de komende tijd gaan brengen, maar volgende keer meer daarover!

Groetjes,
Thomas en Dianne