Been there, Don Det (en Don Khon)

Sabaidee!

De laatste blog vanuit het prachtige Laos. De vorige blog eindigde ik in de hoofdstad Vientiane, waar we vier dagen zijn gebleven en veel hebben gelopen en gezien. Veel mensen slaan deze stad over, maar wij vonden het een prima stad met een fijne sfeer. Vanuit daar hebben we de bus naar Takhek genomen, vanwaar een loop (rondje) van 500km is uitgezet die je zelf op de scooter kunt rijden. Surprise surprise, dat wilden wij natuurlijk ook. Dus hop een scooter gehuurd, dagrugzakje volgepropt en gaan met die banaan. Op dag 1 regende het non-stop, waardoor de zijweggetjes naar grotten toe in riviertjes waren veranderd. Aangezien een scooter niet zo van zwemmen houdt hebben we die maar overgeslagen, met als gevolg dat we rond de middag al op de eindbestemming voor die dag waren. Het bleef maar regenen en in net dorp was een brug over de rivier de grootste bezienswaardigheid dus we besloten door te rijden. De eerste helft van de weg vanaf daar was geasfalteerd, maar - je voelt hem al - de tweede helft dus niet. In Laos is het dan blijkbaar een prima plan om midden in een scherpe bocht te stoppen met asfalteren. Een zandweg en een dag regen gaan niet zo goed samen, dus Thomas heeft ons als een ware scooterheld twee uur lang door de gladde modder en om de grote plassen heen gereden. Resultaat: slechts 1 keer bijna gevallen, waarvan het resultaat nog zichtbaar is op mijn been. Maar we hebben het gehaald, en voor het eerst sinds weken was een warme douche weer heerlijk. De tweede dag begon met een moeizaam verkregen noodlesoep (klein dorp = 0 Engels) en opnieuw regen. Gelukkig werd het al gauw droog en konden we beter genieten van de prachtige omgeving. In de middag bezochten we de Kong Lor grot. Van tevoren lazen we vaak over Laos dat het een land zonder een echt hoogtepunt zou zijn, zoals bijvoorbeeld Machu Picchu in Peru of Angkor Wat in Cambodja. Maar - naast dat in mijn ogen heel Laos één groot hoogtepunt is - de Kong Lor grot is er! Men neme plaats in een gemotoriseerde kano gekleed in een vreselijk charmant zwemvest en hoofdlampje. Men vare vervolgens een klein uur over een brede rivier door een 7km lange gigantisch hoge en brede grot, fantastisch! Aan het andere eind een mooie vallei en vervolgens het hele eind in stroomversnelling (letterlijk, wat een grap) weer terug. Niet overslaan als je ooit in de buurt komt! De weg terug naar het dorp (40km) was in het pikkedonker niet echt tof maar het was het zeker waard. Dag drie scheen de zon volop en crossten we door allerlei leuke dorpjes terug naar Takhek. Het blijft leuk om vol op de rem te moeten voor een gigantisch donkergrijs varken (vaak met superschattige minibiggetjes) dat rustig de weg over sjouwt. Of een lange zwarte slang, die cameraschuw blijkt. 

Die avond nemen we de lokale bus naar Pakse, verder naar het zuiden. We vertrekken 5 minuten te vroeg, maar daar houdt het geluk op. De bus valt van ellende nog net niet uit elkaar, de chauffeur moet tussen de scheuren in de voorruit door kijken. De deuren en ramen staan open en in de deuropening en in het gangpad staan twee scooters vastgebonden. Sowieso ligt de hele bus vol met bagage. De bus stopt om de 5 minuten op een random plek waar een local klaar staat om een pakketje af te geven of in ontvangst te nemen. Soms worden hele pick-ups leeggepakt in de toch al volle bus. De chauffeur is non-stop aan het bellen/appen, eten, roken, of een combinatie van deze dingen. Om de haverklap springen lokale vrouwtjes de bus in om ondefinieerbare stukken vlees op stokjes te verkopen. We komen midden in de nacht in Pakse aan, waar na lang zoeken nog 1 hotel open blijkt. Fijn luxe! In Pakse tanken we eerst zelf een dag bij en daarna de scooter, om vervolgens twee dagen over het Bolavenplateau te crossen.  Prachtige koffieplantages, watervallen en een hele leuke overnachting bij een vriendelijke familie. De tweede dag krijgen we bij de hoogste waterval van Laos (Tad Fane) een uitgebreide tour van Mr. Coffee, een Rotterdammer die alles weet wat er te weten valt over Robusta- en Arabicakoffie. Hij bezoekt met ons een paar plantages en we proeven natuurlijk ook verschillende soorten koffie. We slapen weer in Pakse, vanwaar we de volgende dag op de scooter naar Champasak gaan om de Wat Phu tempels te bekijken, ook op de werelderfgoedlijst. De tempels zelf vallen behoorlijk tegen (smaken verschillen) maar als we ons op het heetst van de toch al hete dag omhoog slepen, is het uitzicht fantastisch.     
Twee dagen geleden hebben we de bus en boot naar Don Khon genomen, een van de '4000 eilanden' in de Mekong. Er rijden hier geen auto's en het is laagseizoen, wat zoveel wil zeggen als dat er meer guesthouses dan gasten zijn. We hebben hier drie dagen een beetje rondgefietst op Don Khon en tweelingbroer Don Det, wat een rust! De rest van de tijd liggen we lekker in de hangmat die voor onze deur hangt en lezen wat of kijken naar de bootjes die voorbij brommen en de grazende waterbuffels bij de ondergaande zon. Al is het nog zo verleidelijk met de hitte, zwemmen doen we hier nog maar even niet.

En dan is de laatste dag Laos aangebroken, zometeen gaan we met de bus de grens over en Cambodja in. Laos was iets duurder dan Thailand (al lach je naar Westerse standaarden nog steeds om de prijzen) maar de prachtige natuur doet dat snel vergeten. Het is zo ontzettend groen hier overal. Je kunt merken dat het toerisme nog in de kinderschoenen staat, maar wat mij betreft mag het daarbij blijven! De Franse invloeden zijn nog terug te vinden in de (ongezouten) broodjes en in de steden in het straatbeeld. De stijl van sommige gebouwen is dan Frans of de straatnamen staan ook in het Frans op de bordjes. Waarschijnlijk om die redenen wonen hier  ontzettend veel Franse mensen. Vooral de combinatie Fransman en Laotiaanse vrouw zijn we regelmatig tegengekomen, grappig om te zien. We zijn erg benieuwd naar hoe Cambodja weer anders gaat zijn. 

Foto's komen binnenkort, als er beter internet is. Een goed weekend voor jullie en tot de volgende blog!

Liefs