Same same, but different
11 september 2015 - Vientiane, Laos
Sabaidee lieve allemaal,
Over een paar dagen zijn we alweer een maand weg. Gek idee: aan de ene kant is het nog maar zo kort, aan de andere kant wen je zo snel aan de rare dingen die je om je heen ziet dat het eigenlijk als nog veel langer voelt. Zo zou ik bijvoorbeeld een complete blog kunnen vullen met wat locals op hun scooter weten te vervoeren. Dat we in een dorpje een man tegenkomen die een gigantische olifant uitlaat aan een stukje touw verbaast ons niet meer en dat er mensen langs de weg in ondergoed of volledig gekleed zich staan in te zepen onder een stroompje bergwater ook niet. Toch zijn er ook nog dagelijks 'besefmomenten'. Eergisteren reden we op onze scooter op een 30 km lange hobbelende en slingerende bergweg een stuk achter een pickup-truck aan waar in de laadbak een vrouw op haar knieën aan het bevallen was. En dan heeft zij zelfs nog het 'geluk' dat ze naar het ziekenhuis vervoerd kan worden. Hebben wij toch weinig te klagen..
Minder sentimenteel nu: ik neem aan dat jullie liever lezen wat we de afgelopen twee weken hebben gedaan. Dus ik ga even graven voor jullie. In Chiang Rai huurden we een scooter (125cc, hartstikke vreselijk illegaal dus mondjes dicht) en reden we vier dagen de Chiang Rai loop. Wat was dat prachtig, echt een aanrader voor iedereen die ooit nog eens die kant op wil. Een verschil van dag en nacht met de Thaise steden. Groen groener groenst, met rijstvelden, bergen en grote theeplantages. En de rust! In de dorpjes lopen de kippen, varkens, koeien en honden vrij rond (ook op straat) en worden wij als regelrechte VIP's aangestaard en/of enthousiast begroet. Als we langs de kant van de weg onze billen laten uitdeuken stopt er vaak iemand om te checken of we misschien hulp kunnen gebruiken. Wat erg fijn is als je dan een keer echt met een weigerende rem langs de kant van de weg staat. Achterin de pick-up met zijn tweeën plus scooter, ook weer meegemaakt. Bij het eerstvolgende grote dorp aangekomen deed de rem het weer, gevalletje oververhit. Langs de grens met Myanmar konden we op een uitkijkpost klimmen, vanwaar we een fantastisch uitzicht hadden. Vier dagen later kwamen we met nog plattere billen dan we al hadden terug in Chiang Rai, waar we nog twee dagen zijn gebleven in een fijn hotel met zwembad. Daarna zijn we met de bus naar onze eerste bestemming in Laos gegaan: Luang Namtha. De eerste dag hebben we een flink eind door de omgeving gefietst, ook weer ontzettend mooi. Maar we waren in deze plaats die door veel mensen wordt overgeslagen om een jungletrekking te doen. Samen met een Israëlisch stel en twee gidsen hebben we twee dagen flink gewandeld en geklommen. Door de regen was een flink deel van de paadjes in modder veranderd, wat nog best gevaarlijke situaties opleverde. Aan het eind van dag 1 zaten we dan ook onder de modder en waren we blij dat we heelhuids aangekomen waren. Het verblijf in het minidorpje bij een Lanten-stam was erg bijzonder. Niks gas of elektriciteit, deze mensen leven letterlijk met de dag en hebben bijvoorbeeld geen flauw benul hoe oud ze precies zijn. Hun kleding weven en verven ze zelf en ze leven van de varkens en kippen die overal los rondlopen. Net als in de dorpjes in Thailand valt het ook hier op dat er naar verhouding enorm veel baby's en kleine kinderen zijn. We eten van een vuurtje en mogen bij verschillende families binnen kijken. 's Nachts zien we geen hand voor ogen, op een enkele vuurvlieg na. De volgende dag is het gelukkig droog en iets minder glad. Net als de vorige dag lunchen we met lokale gerechten die we van bananenbladeren op de grond eten. Als we de laatste etappe door de rijstvelden lopen begint het alsnog te gieten en samen met de vele riviertjes die we door moeten maakt dat dat we compleet doorweekt maar voldaan weer in Luang Namtha aankomen.
Voor het bereiken van de volgende bestemming werden we 8,5 uur op en neer geknald op de achterbank van een minivan. Tsja, bij een land in ontwikkeling horen ook beroerde wegen. Met fantastische groene uitzichten, dat moet gezegd. Luang Prabang staat op de wereld erfgoedlijst van UNESCO, er rijden geen vrachtwagens en bussen door de stad. Dit draagt voor een groot deel bij aan de relatieve rust die je er heerst. We blijven drie nachten in dit leuke stadje aan de Mekong en vermaken ons prima met scooteren naar een grote waterval, door de stad slenteren en lekkere broodjes eten (Frans overblijfsel, niet zo erg). De reis naar Vang Vieng maken we met een grote bus (VIP-bus heet dat hier) en dat bevalt beter. Even een spannend moment als we op een plek komen waar zojuist een aardverschuiving is geweest en de bus door een dikke laag modder moet rijden/glijden, maar de buschauffeur worstelt zich erdoor en we blijven gelukkig op de weg. Over het aandoen van Vang Vieng hebben we even getwijfeld, omdat het bekend staat als het Blanes van Laos. Tot enkele jaren terug kwamen hier alleen maar backpackers om te feesten, waarbij er erg veel drugs werd gebruikt. In combinatie met tuben (in een oude binnenband kilometers met de rivier meedrijven) ging dit niet goed. In 2011 vergaten meer dan 20 mensen hoe ze moesten zwemmen en verdronken. De overheid heeft toen ingegrepen en een groot deel van de barretjes aan de rivier gesloten. Het is nog steeds een gezellige feest- en relaxplaats waar je overal 'happy pizza' kunt bestellen en in veel barretjes al hangend oude afleveringen van Friends kunt bekijken. De directe omgeving van Vang Vieng is zo mogelijk nog mooier dan Noord-Laos en we zijn dan ook erg blij dat we zijn gegaan. We mountainbiken bij een gevoelstemperatuur van 42 graden naar verschillende grotten en zwemmen daar in lagunes. De route tussen het karstgebergte door is onverhard maar adembenemend mooi en elke zweetdruppel waard. Ik wil graag ballonvaren, maar dat doen ze in verband met het regenseizoen (welke regen?) nu niet. Huilen :(. Dan maar de bus naar de hoofdstad van Laos: Vientiane. Een echte stad-stad met zelfs een winkelcentrum en er moet een grote supermarkt zijn (enige in heel het land). We genieten van de zonsondergang boven de Mekong met uitzicht op Thailand, slenteren over de avondmarkt en eten lekker in een Vietnamees restaurant. De dagen gaan snel, als je nagaat dat je in Nederland je dagen vult met een studie, bijbaan, huis en sociaal leven is het toch best verwonderlijk dat je dan hier nog tijd moet zoeken om een blog te schrijven. We vervelen ons voorlopig in ieder geval niet en zien wel wat de komende weken ons gaan brengen.
Jullie weer bedankt voor het lezen en een heel goed weekend gewenst!
Liefs
Over een paar dagen zijn we alweer een maand weg. Gek idee: aan de ene kant is het nog maar zo kort, aan de andere kant wen je zo snel aan de rare dingen die je om je heen ziet dat het eigenlijk als nog veel langer voelt. Zo zou ik bijvoorbeeld een complete blog kunnen vullen met wat locals op hun scooter weten te vervoeren. Dat we in een dorpje een man tegenkomen die een gigantische olifant uitlaat aan een stukje touw verbaast ons niet meer en dat er mensen langs de weg in ondergoed of volledig gekleed zich staan in te zepen onder een stroompje bergwater ook niet. Toch zijn er ook nog dagelijks 'besefmomenten'. Eergisteren reden we op onze scooter op een 30 km lange hobbelende en slingerende bergweg een stuk achter een pickup-truck aan waar in de laadbak een vrouw op haar knieën aan het bevallen was. En dan heeft zij zelfs nog het 'geluk' dat ze naar het ziekenhuis vervoerd kan worden. Hebben wij toch weinig te klagen..
Minder sentimenteel nu: ik neem aan dat jullie liever lezen wat we de afgelopen twee weken hebben gedaan. Dus ik ga even graven voor jullie. In Chiang Rai huurden we een scooter (125cc, hartstikke vreselijk illegaal dus mondjes dicht) en reden we vier dagen de Chiang Rai loop. Wat was dat prachtig, echt een aanrader voor iedereen die ooit nog eens die kant op wil. Een verschil van dag en nacht met de Thaise steden. Groen groener groenst, met rijstvelden, bergen en grote theeplantages. En de rust! In de dorpjes lopen de kippen, varkens, koeien en honden vrij rond (ook op straat) en worden wij als regelrechte VIP's aangestaard en/of enthousiast begroet. Als we langs de kant van de weg onze billen laten uitdeuken stopt er vaak iemand om te checken of we misschien hulp kunnen gebruiken. Wat erg fijn is als je dan een keer echt met een weigerende rem langs de kant van de weg staat. Achterin de pick-up met zijn tweeën plus scooter, ook weer meegemaakt. Bij het eerstvolgende grote dorp aangekomen deed de rem het weer, gevalletje oververhit. Langs de grens met Myanmar konden we op een uitkijkpost klimmen, vanwaar we een fantastisch uitzicht hadden. Vier dagen later kwamen we met nog plattere billen dan we al hadden terug in Chiang Rai, waar we nog twee dagen zijn gebleven in een fijn hotel met zwembad. Daarna zijn we met de bus naar onze eerste bestemming in Laos gegaan: Luang Namtha. De eerste dag hebben we een flink eind door de omgeving gefietst, ook weer ontzettend mooi. Maar we waren in deze plaats die door veel mensen wordt overgeslagen om een jungletrekking te doen. Samen met een Israëlisch stel en twee gidsen hebben we twee dagen flink gewandeld en geklommen. Door de regen was een flink deel van de paadjes in modder veranderd, wat nog best gevaarlijke situaties opleverde. Aan het eind van dag 1 zaten we dan ook onder de modder en waren we blij dat we heelhuids aangekomen waren. Het verblijf in het minidorpje bij een Lanten-stam was erg bijzonder. Niks gas of elektriciteit, deze mensen leven letterlijk met de dag en hebben bijvoorbeeld geen flauw benul hoe oud ze precies zijn. Hun kleding weven en verven ze zelf en ze leven van de varkens en kippen die overal los rondlopen. Net als in de dorpjes in Thailand valt het ook hier op dat er naar verhouding enorm veel baby's en kleine kinderen zijn. We eten van een vuurtje en mogen bij verschillende families binnen kijken. 's Nachts zien we geen hand voor ogen, op een enkele vuurvlieg na. De volgende dag is het gelukkig droog en iets minder glad. Net als de vorige dag lunchen we met lokale gerechten die we van bananenbladeren op de grond eten. Als we de laatste etappe door de rijstvelden lopen begint het alsnog te gieten en samen met de vele riviertjes die we door moeten maakt dat dat we compleet doorweekt maar voldaan weer in Luang Namtha aankomen.
Voor het bereiken van de volgende bestemming werden we 8,5 uur op en neer geknald op de achterbank van een minivan. Tsja, bij een land in ontwikkeling horen ook beroerde wegen. Met fantastische groene uitzichten, dat moet gezegd. Luang Prabang staat op de wereld erfgoedlijst van UNESCO, er rijden geen vrachtwagens en bussen door de stad. Dit draagt voor een groot deel bij aan de relatieve rust die je er heerst. We blijven drie nachten in dit leuke stadje aan de Mekong en vermaken ons prima met scooteren naar een grote waterval, door de stad slenteren en lekkere broodjes eten (Frans overblijfsel, niet zo erg). De reis naar Vang Vieng maken we met een grote bus (VIP-bus heet dat hier) en dat bevalt beter. Even een spannend moment als we op een plek komen waar zojuist een aardverschuiving is geweest en de bus door een dikke laag modder moet rijden/glijden, maar de buschauffeur worstelt zich erdoor en we blijven gelukkig op de weg. Over het aandoen van Vang Vieng hebben we even getwijfeld, omdat het bekend staat als het Blanes van Laos. Tot enkele jaren terug kwamen hier alleen maar backpackers om te feesten, waarbij er erg veel drugs werd gebruikt. In combinatie met tuben (in een oude binnenband kilometers met de rivier meedrijven) ging dit niet goed. In 2011 vergaten meer dan 20 mensen hoe ze moesten zwemmen en verdronken. De overheid heeft toen ingegrepen en een groot deel van de barretjes aan de rivier gesloten. Het is nog steeds een gezellige feest- en relaxplaats waar je overal 'happy pizza' kunt bestellen en in veel barretjes al hangend oude afleveringen van Friends kunt bekijken. De directe omgeving van Vang Vieng is zo mogelijk nog mooier dan Noord-Laos en we zijn dan ook erg blij dat we zijn gegaan. We mountainbiken bij een gevoelstemperatuur van 42 graden naar verschillende grotten en zwemmen daar in lagunes. De route tussen het karstgebergte door is onverhard maar adembenemend mooi en elke zweetdruppel waard. Ik wil graag ballonvaren, maar dat doen ze in verband met het regenseizoen (welke regen?) nu niet. Huilen :(. Dan maar de bus naar de hoofdstad van Laos: Vientiane. Een echte stad-stad met zelfs een winkelcentrum en er moet een grote supermarkt zijn (enige in heel het land). We genieten van de zonsondergang boven de Mekong met uitzicht op Thailand, slenteren over de avondmarkt en eten lekker in een Vietnamees restaurant. De dagen gaan snel, als je nagaat dat je in Nederland je dagen vult met een studie, bijbaan, huis en sociaal leven is het toch best verwonderlijk dat je dan hier nog tijd moet zoeken om een blog te schrijven. We vervelen ons voorlopig in ieder geval niet en zien wel wat de komende weken ons gaan brengen.
Jullie weer bedankt voor het lezen en een heel goed weekend gewenst!
Liefs
Bedankt voor jullie reisblog en verhalen. en wat zien jullie veel. We genieten op afstand mee en natuurlijk wat Wilma ( collega) er over verteld.
Geweldig om zo te reizen en je droom te verwezenlijken. Veel mensen dromen erover en jullie doen het!!
Nu alweer benieuwd naar het volgende avontuur van jullie. veel gr uit Sellingen, Ina Warntjes.