Eat. sleep. enjoy. repeat.

Tijd voor ons laatste blog vanuit Azië alweer! Na ongeveer 33600 vliegkilometers, 7600 buskilometers, 2700 scooterkilometers, 1300 treinkilometers, 725 bootkilometers en nog ontelbaar veel taxi's, tuktuk's en wandelingen zit onze eerste lange reis er bijna op.

Waar waren we gebleven? Na mijn surfles in Kuta (ik heb op het bord gestaan!) zijn we teruggegaan naar Senggigi. Van hieruit hebben we 31 lange uren op 2 veerboten en in meerdere bussen gezeten via Sumbawa naar Flores. Dat Flores warm zou zijn daar waren we al voor gewaarschuwd, maar toch greep de warmte zelfs ons nog af en toe bij de keel. Labuan Bajo is de uitvalsbasis voor een bezoekje aan de Komodo-eilanden en daarom de enige echt toeristische plaats op Flores. We winnen informatie in over een boottocht langs Komodo en eventueel terug naar Lombok bij de vele touroperators. Na 2 nachten besluiten we naar Ende te vliegen om vanaf het nabijgelegen Moni de Kelimutu vulkaan te bezoeken en dan over land terug te reizen naar Labuan Bajo. De vlucht is maar kort, maar de enige weg naar Moni blijkt nog 2 uur gesloten te zijn door wegwerkzaamheden. Aan gedwongen pauzes raak je wel gewend en na een mooie rit door een prachtig landschap komen we in het donker aan in Moni. Om 4 uur 's nachts pakken we de gehuurde brommer om de Kelimutu op te rijden. We komen net voor zonsopkomst aan bij de 3 gekleurde kratermeren boven op de vulkaan. De kleuren en zonsopkomst zorgen voor een prachtig tafereel. Na het ontbijt gaan we met de guesthouse eigenaar op weg naar Bajawa. We praten over de cultuurverschillen en bekijken onderweg een blauw strand. De weg is grotendeels nieuw, maar wel bochtig en lang. Bajawa ligt op hoogte en de temperaturen zijn dragelijker dan op zeeniveau. De volgende dag huren we een scooter om door de dorpjes te rijden en de hotsprings te bezoeken. De grootste attractie zijn wij echter zelf. Werkelijk iedereen, jong en oud, arm en rijk, zwaait en lacht naar ons. Kinderen zijn dankbaar voor onze ballonnen of wafels en mensen zijn hier nog oprecht blij om een 'Boele' (blanke) te zien, en niet om ons 'geld'. Erg leuk. Bij de hotsprings ontmoeten we Rudi waar ik 's avonds zonder Dianne thuis ga eten. Omdat we niet op de gewenste datum een boottocht lijken te kunnen doen vliegen we de volgende dag alvast terug naar Labuan Bajo. Hier blijkt ook een dag eerder geen boottocht naar Lombok te gaan waardoor we de 2 daagse tocht naar Rinca, Komodo en Manta Point boeken, dan maar weer met bus en ferry terug naar Lombok. Rinca en Komodo zijn prachtig en de komodo varanen zijn indrukwekkend groot. Toch storen wij ons een beetje aan de gidsen, die op het eind van de wandeling net doen alsof wij geluk hebben om de komodo-varanen onder de keuken in het rangerkamp te zien liggen. Wie proberen ze hier nu voor de gek te houden? Op Komodo zien we gelukkig nog wilde varanen. Ook de 2e motor van onze tourboot heeft het inmiddels begeven en noodgedwongen dineren we voor de kust van Komodo. Gelukkig is het Finse stel en de twee franse jongens op de boot prima gezelschap. De volgende dag snorkelen we bij Pink Beach en Manta Point. Vooral het snorkelen boven de metersgrote mantaroggen is geweldig. We keren terug naar Labuan Bajo en ondernemen de nu 24 uur durende reis naar Lombok weer. Hier huren we gelijk weer een scooter om toch nog om de Rinjani heen te rijden. Senaru is een prachtige plaats aan de voet van de Rinjani en de volgende dag rijden we weer richting Tete Batu om Aghy en zijn familie weer op te zoeken. We voeren leuke gesprekken met Aghy en zijn oom en ontkomen ook deze keer weer niet aan een diner.

De volgende dag vliegen we naar Kuala Lumpur, daarvandaan naar Manila, de volgende morgen naar Puerto Princesa op het eiland Palawan om onze marathon te eindigen met een 7 uur durende busrit naar El Nido. Palawan wordt vaak genoemd in de top 3-lijstjes als het gaat over mooie eilanden. Hier is weinig aan gelogen. Rond El Nido heeft de hier in de Filipijnen zeer geliefde god vele geweldige stranden met palmbomen geschapen om de baaien daarna te voorzien van geweldige eilanden, nog mooiere strandjes, vissen en koraal. Enige minpuntjes zijn het ontwikkelde toerisme en de bijbehorende prijzen. We rusten uit op verschillende stranden en gaan eilandhoppen samen met 20 andere bootjes vol toeristen. De eilanden zijn geweldig, al worden we wel wat droevig van het dode koraal. El Nido is vooral toerist, maar daar tussendoor zie je gelijk dat de filipinos een voorliefde hebben voor basketbal en kerst! Jingle bells bij 30°c op een strand met palmbomen klinkt toch net even anders dan normaal voor ons.

De volgende bestemming is het voor toeristen onbekendere Taytay. Een echt Filipijns stadje met een oud Spaans fort. De stranden zijn vies maar de lokale burgertent (jochie van 16 voor een bakplaat) maakt veel goed. Na deze relatieve oase van rust gaan we op weg naar Port Barton. Het stadje is leuk en klein, het strand is mooi en vooral de sfeer is erg fijn. In ons guesthouse verblijft ook een fin, Markus, met wie we in Port Barton veel optrekken. We huren met zijn drieën een privéboot om een dag lang te snorkelen. Dit bevalt een stuk beter dan in El Nido. We zien levend koraal, een zeeslang, een zeeschildpad en natuurlijk weer ontelbaar veel vissoorten. We kunnen mooi ons eigen tempo bepalen. Als we dezelfde boot voor de dag erna willen organiseren verteld de bootman dat dat afhangt van de aankomende Typhoon. Dat is nieuw nieuws voor ons. We zoeken het e.e.a. op en de boten mogen de dag erna inderdaad niet uitvaren. We wandelen met zijn drieën dan maar naar de waterval en besluiten om de dag erna naar Puerto Princesa te gaan om na de heftige regenbuien niet opgesloten te zitten in het slecht bereikbare Port Barton.

En vanuit Puerto Princesa schrijf ik nu dit blog. We doen lekker rustig aan en zijn alvast goedkope souvenirs aan het shoppen! Morgen vliegen we naar Manila om nog meer souvenirs te shoppen en dinsdag vliegen we dan naar Dubai. Daar gaan we niet shoppen, maar wel onze ogen uitkijken. Donderdag eindigt onze reis door Azië en zijn we eindelijk van onze zware backpacks af om deze begin januari in te ruilen voor een nog veel zwaarder speeltje in Buenos Aires. Onze Nissan Pathfinder die ons hopelijk een aantal maanden door Zuid-Amerika zal vervoeren!

Voor nu bedankt voor het volgen, we weten nog niet of we in Zuid-Amerika veel blogs gaan\kunnen schrijven.

Fijne feestdagen!
Thomas en Dianne