Oh my Buddha

Hoi! Dianne weer dit keer. Stiekem ben ik best trots op Thomas voor de vorige blog. Deze bouwkundige zet toch maar even een goedlopend verhaal in elkaar. Maar zeg dat maar niet tegen hem, hij heeft zijn schoenen hard nodig hier. Het viel hem wel tegen hoeveel tijd erin gaat zitten, vandaar dat ik de zware taak maar weer op me neem :p. 

Thomas schreef zijn verhaal in de trein naar Surat Thani, waar we de gezellige avondmarkt bezochten en zelf de grootste attractie waren. De volgende dag door naar het Khao Sok National Park, waar we eerst een dag van de mooie omgeving hebben genoten. Daarna met gids Nung en vier Spaanse meiden de jungle in voor een 'lake tour' van twee dagen. Voor Thaise begrippen best prijzig, maar jongens jongens wat was dat prachtig. Zeker een van de mooiste plekken waar we ooit geweest zijn. Water waarvan de groene kleur met het zonlicht mee verandert, karstgebergte in alle kleuren bruin, geel en antraciet en bezaaid met bomen. We sliepen in een eenvoudig hutje dat op het water dreef, tussen de aapjes en in het pikkedonker. Voor het slapengaan liggen luisteren naar alle junglegeluiden en bij het ontwaken een duik nemen in het warme groene water, hoeveel mooier gaat het leven worden? Tijdens de boottochten zien we gibbons, brillangoers, een varaan en  neushoornvogels. Tijdens de trekking komen daar grote spinnen en vleermuizen bij. Volledig gekleed een rivier en grot door zwemmen werkt op de lachspieren, totdat de grote tijgerspinnen in de grot worden aangewezen. De gigantische witte grotslang, die vleermuizen eet, blijft gelukkig in zijn schuilplaats.

Via Krabi Town (niet veel bijzonders) reizen we door naar Ao Nang, vanwaar we met een bootje het prachtige Railey Beach bezoeken. Goudgeel zand tegen hoge rotswanden, duizenden minikrabbetjes die van gaatje naar gaatje schuifelen en een felgroen boomslangetje dat opschudding veroorzaakt door uit de boom op een handdoek te vallen. We snorkelen in het heldere water (veel vissen en mooie schelpen) en lopen dan naar Phra Nang Beach. Daar vinden we twee met houten piemels gevulde grotten (echt waar) en de Apenheul 2.0. Tientallen makaken trekken de prullenbakken leeg en geven geen kik als de zoveelste toerist een selfie met ze maakt. Stiekem hoop ik dat ze met een zonnebril of telefoon aan de sjouw gaan, maar dat gebeurt niet. Als we een aapje een zo goed als leeg blik bier aan de mond zien zetten, is dat tegelijkertijd een triest en grappig gezicht (officiële naam van de aapjes: Java-aap, zie je hier overal). 

Omdat het vanwege de onrustige situatie in het diepe zuiden van Thailand wordt afgeraden daarheen te gaan, wordt Penang in Maleisië onze volgende halte. Vlak voor de grens lijkt het ietwat mistig te worden. De grensovergang gaat warempel snel, maar we weten niet goed wat we van de omgeving moeten vinden. Alles bevindt zich achter een laag smog, veroorzaakt door de illegaal aangestoken bosbranden op Sumatra. De zon is zichtbaar, maar als een roze pingpongbal. Tijdens de treinreis naar Penang wordt het er alleen maar slechter op. We hadden er een aantal weken geleden wel op het nieuws over gelezen, maar pas als je het zelf ziet besef je hoe erg het is. Penang is erg leuk, althans het deel dat Georgetown heet en op de werelderfgoedlijst staat. Heerlijk streetfood, mooie gebouwen, interessant museum, veel street art en lekkere cocktails voor weinig, we vermaken ons zeg maar prima. Vrijwel meteen valt op dat hier weer in het Latijnse schrift wordt geschreven, kunnen we eindelijk eens woorden onthouden door te lezen! En dat niet alleen, een aantal woorden hebben veel weg van het Engels. Kort lesje Maleise vervoersmiddelen, komt ie: bisikal, motokar, bas, trem, teksi, feri. Makkie toch?

Van verschillende mensen krijgen we het advies om weg te gaan van het 'vasteland' van Maleisië en eventueel later terug te komen. We twijfelen, maar besluiten dat advies wel op te volgen. De delen van het land die we graag hadden willen zien liggen nog in een behoorlijke 'haze', zoals het hier heet. Change of plans. We treinen naar Kuala Lumpur, waar we nog wel een paar dagen blijven voor we weggaan. Het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt: de skybar waar we cocktails dronken. Overdag een helikopterplatform, 's avonds een openluchtbar met een uitzicht dat zelfs met mist nog prachtig is. Dan is het tijd voor een binnenlandse vlucht naar Sandakan, het oosten van Maleisisch Borneo. Hier is de lucht gelukkig weer blauw. We brengen een hele dag in het Sepilok rehabilitatiecentrum voor oerang oetans door. Wat was dat een fantastische dag :). In Sepilok worden al vele jaren baby-oerang oetans opgevangen die, hetzij door menselijk toedoen, hetzij door natuurrampen, hun moeder kwijt zijn. Omdat ze het in hun eentje niet redden, wordt ze hier stap voor stap geleerd om voor zichzelf te zorgen. Klimmen, nesten bouwen, spelen en eten: na vier stadia te hebben doorlopen mag de aap het zelf gaan doen in de jungle rond Sepilok. Sommige apen zien ze (na jarenlange zorg en liefde) nooit terug, wat best dubbel moet zijn. Andere apen lukt het niet altijd om genoeg voedsel te vinden. Op twee vaste momenten per dag kunnen ze in dat geval fruit komen halen op een voederplatform. En dat is onder andere waar wij als bezoekers naar mogen kijken. We hebben geluk: het is erg rustig qua bezoekers, in de ochtend komen er 4 oerang oetans en in de middag 9. Twee mannetjes zijn brutaal en komen erg dichtbij. We moeten voor ze wijken en dat lijken ze maar wat mooi te vinden. 

Dan is het tijd voor het echte werk. Bij Sepilok ontmoeten we gids Aji, die ons voor drie dagen/twee nachten gaat begeleiden in de jungle rond de Kinabatangan rivier. Hij haalt ons op uit Sandakan en samen rijden we naar Sukau, waar we het personeel van onze lodge drie dagen voor onszelf hebben (zeer basic maar prachtig gelegen aan de rivier). En wat worden we verwend. In totaal zitten we ruim 12 uur met Aji en kapitein op de rivier en lopen we 4 uur door de jungle, beide in licht en donker. Aji hoort alles, ziet zelfs de kleinste stil zittende vogel, ruikt apen op afstand en kan al onze duizend vragen zonder moeite beantwoorden. 'Normaal' zijn we niet zo van het georganiseerde reizen. Nu kan je in dit geval sowieso moeilijk zelf met een kano het water op gaan (want krokodillen van 5 meter), maar wat zijn we blij dat we hier niet op bespaard hebben. We zien verschillende soorten makaken, veel neusapen, twee oerang oetans, silver leaf en red leaf monkeys, een babykrokodil en de ogen van grote krokodillen, otters, wilde varkens, gigantische varanen, vleerhonden, civetkatten, grote spinnen en wandelende takken, verschillende neushoornvogels, kingfishers, black red broadbills, crested firebacks, dinosaur birds, uilen en al die andere vogelsoorten waarvan ik de naam niet meer weet.. Ondanks dat we al zo verwend zijn wil ik graag nog langer blijven, het is hier zo mooi. Thomas vindt het gelukkig prima. Aji moet weg, dus regelen we zelf een nieuwe gids: Jul. Jul is professioneel klimmer. En niet zomaar een: hij klimt in hoge bomen om haren uit de nesten van oerang oetans te verzamelen voor onderzoek. Ondanks zijn extreme beroep is hij onder de indruk van het feit dat we de otters en crested firebacks (wilde kippensoort) hebben gezien. Wij snappen het niet, maar blijkbaar hebben we geluk gehad. Zo ook weer vandaag. Langs de kant van de rivier ligt ergens een dood dier (dat ruiken zelfs wij), maar een grote krokodil ook. Hij komt bovendrijven, en dat zie je met deze waterstand normaal nooit. Gaaf! Dan komt er een local langsvaren die iets roept, waarop Jul vol gas richting een zijtak van de rivier vaart. Daar krijgen we een enorme kers op de taart van ons verblijf aan de rivier: een groep van 21 Aziatische en pygmee-olifanten staan langs de rivier te eten en te drinken. Het onweerde en we hadden die ochtend al verse sporen op die plek gevonden (oever kapotgetrapt, subtiel zijn ze niet, en drollen in het water), dus nooit verwacht dat we ze nog te zien zouden krijgen. Meer dan een uur kunnen we van heel dichtbij van ze genieten, dan gaan ze verder weg en komen een paar andere bootjes aangevaren. Wat ontzettend prachtig. Ik ben geen uitbundig persoon maar nu ben ik zo blij als een kind. En een beetje ontroerd dat het ons allemaal zo lijkt gegund. Dat we Sumatra niet konden bezoeken was een grote domper, maar we hebben er misschien nog wel iets mooiers voor in de plaats gekregen. 

Ik schrijf dit vanuit Semporna, waar we vanmiddag na een rit van vier uur zijn aangekomen, waarbij we uit het raam alleen maar palmbomen zagen. Op een groot deel van Sabah  heeft het mooie regenwoud moeten wijken voor de productie van palmolie, voor onder andere de westerse consument. Palmolie zit in erg veel producten en de gevolgen van het gebruik hiervan zijn hier pijnlijk duidelijk. De stad zelf is alles behalve toeristisch en op straat worden we flink aangestaard. Met als je terugkijkt wel een grote glimlach en een groet. De meeste vrouwen dragen hier een hoofddoek, dan val je als buitenlanders ook al gauw op. Het is een rauwe stad, er verblijven veel illegalen uit de Filipijnen. Veel kinderen leven in groepjes op en van de straat en smeken als je langs loopt om het restje water dat er nog in je flesje zit. Waarop wij niet anders kunnen dan een aantal volle flessen in de supermarkt halen en die weggeven. Het wordt uit onze handen gegrist alsof het vloeibaar goud is. Schrijnend. Het contrast is nog duidelijker op Mabul, waar we heengaan om te  snorkelen. De ene helft van een strand vol krotten op palen, de andere vol luxe ligstoelen en parasols. Het snorkelen is er wel prachtig. Gekleurd koraal met vissen van alle groottes en kleurcombinaties. Gigantische zeeschildpadden die liggen te niksen op het koraal of rustig rondpeddelen. Fantastisch om te zien!

We gaan hierna naar Kota Kinabalu en kijken vanaf daar of en hoe we naar Sarawak gaan, het westen van Maleisisch Borneo. 

Bedankt weer voor het lezen en geniet van de resterende zondag!

Liefs